13 Ekim 2012 Cumartesi

SAVAŞIN KAZANANI OLMAZ...

Aynı evrende yaşamamalı cellatlar ve çocuklar; ya ölmeli cellatlar, ya da hiç doğmamalı çocuklar!




Çocukları Gamzelerinden Vurdular.. Çünkü Yanaklarında Umut Yeşermişti...
 
masumiyet bosnalı bir çocuğun katliamda ölmeden önce annesine sorduğu soruda saklıydı

Güneşin işığı vurmuyor minicik anlıma.Kalbim karanlık,ruhum karanlık.

Yoksa güneş doğmadı mı hâlâ.Hadi sabah olsun artık.Çayımızı demliyelim.Bana ekmeğe çikolata sürermisin anne?Çok acıktım.

Yine mi kaçıyoruz!Nereye gidiyoruz anne…Bizim evimiz artık yok mu?Dur! yavaş anne koşamıyorum.Bez bebeğim onlar da kaldı.Bana yeniden yaparmısın anne?

Niye vermediler bebeğimi.Ben onlara hiç kötülük yapmadım ki…

Biz onlara ne yaptık anne!Neden öldürüyorlar bizi.Yuvamızı neden yıkıyorlar.Baba mı nereye götürdüler.Özledim.Babamı istiyorum!Gelsin artık…

Her yerde ateş,kan ,gözyaşı…Sevmek ,sevilmek,gülmek,güldürmek,iyilik ,güzellik varken,bunlar neden.Kollarımızı bağladılar,silahlı adamlar.Niye kızdılar ki…Halbuki en sevdiğim bez bebeğimi de onlara verdim.Durun,bağlamayın ellerimi.Yoksa öldürücekler mi bizi anne.

Çocukları küçük kurşunla öldürürler,değil mi anne?

-Hadi yavrum , kapat gözlerini.Baban bizi bekliyor.  

savaşı zenginler çıkarır masumlar ölür...

.

VE SÖYLENMEMİŞ NE VARSA...

Hiç yorum yok: